Gümüşhacıköy Köseler Köyü-2-

Köseler Köyünde Gürleyik

Geçen kış babamla annem Çaycuma’ya yanımıza gelmişlerdi. Köseler kitabı çalışması için onlara Köseler’i anlattırıyor, ben de notlar alıyordum. Köseler’in dağlarını, tepelerini, derelerini anlatırlarken Odalıkaya’nın, İn Deresi’nin, Gürleyik’in ilginç yerler olduklarını hissettirecek biçimde masalsı bir anlatımda bulunuyorlardı. Bu anlatım bende “Gürleyik’i görmeliyim,” fikrini bir tutkuya dönüştürmüştü, çünkü İn Deresi ve Odalıkaya’yı çocukluğumda görmüştüm ve oraları hayal meyal hatırlıyordum.

Gürleyik’i görmeliydim.

12 Temmuz 2007’nin ikindi saatlerinde Kozakçı tarafı gezisinden hemen sonra Hamza Akbaş(Pehlivan) ve Maman’ın Sadık ile Köprübaşı’ndan hareket edip Ekinalağan yoluna düştüğümüzde batı yönünden güneş otomobilimizin ön camına vuruyordu. Dik, küçük taşlı ve birkaç keskin virajlı, dar toprak yolda zar zor yürüyen arabamızın çekişten düşmesini önlemek için klimayı çalıştırmıyorduk. Hava sıcaktı. Biz arabanın içinde durmadan terliyor ve terden sırılsıklam oluyorduk. Camı indirdiğimizde yoldan kalkan öllüklenmiş toprağın kuvvetli tozu, bize yetişip camdan içeri giriyordu. O zaman da nefes alamıyorduk. Böylece eskiden köyün demüstülerine köylülerin çorak aldığı Çoraklık’ın önünden, Evkaya’nın altından, Odalıkaya’nın alt taraflarındaki büyük taşlı, yer yer büklü, çalılı, pelitli, kısa bodur isirinli ve ardıçlı engebeli yüksekliklerin eteğinden, köyün bahçelerinin üstünden, cevizlerin ve uzun boylu selvi kavaklarının yanından geçip içi dağ kavağı ve isirin dolu Göğdere’nin oradaki keskin virajdan bir iki manevrayla dönerek arabamızı dik bir yola sardırıyorduk. Yolun buraları, arabayla geldiğimize bizi pişman ettiriyordu.

İçimden “Değer miydi, arabayı bu yola vurmaya.” diyorum. Bir sürelik tırmanıştan sonra arabamızın rahatladığı tatlı eğimli bir yoldayız. Biraz ötelerde yine birkaç keskin viraj ve tekrar tırmanışlar… Derken, epeyce yükseliyoruz, Köseler’den. Köseler, aşağılarda ve gerilerde uzun boylu selvi kavakların içinde kalıyor.

Göğdere’den başlayıp yamaçlara doğru irili ufaklı pelit, isirin, yer yer çam, dağ kavağı, alıç ve ardıç ağaçları… Solumuzda içi ağaç dolu, yemyeşil Köseler Çayı’nın yatağı. Yatağın öte geçesinde Köy Korusu. Oralar da yemyeşil. Köy Korusu, yamaçlara doğru sarıp gidiyor. Bu ağaç denizi, güneşin altında parıldıyor. Daha uzaklarda yüksek tepelerin gölgeleri düşüyor bu ağaç denizine. Koyu gölgenin düştüğü yerlerde, koyu yeşil, daha da koyu bir hal alıyor. Sık dedikçe sık burada orman. Fotoğraf gibi buralar. Öyle gözüküyor.

Dik ve virajlardan sonra bir düzlüğün içine düşüyor yolumuz. Yanımda oturan Hamza Pehlivan: “İşte şura Ganefillininçayır. Ganefillininpınar da burada. Buralarda az mı davar güttük! Bekirindere de burada. Artık birazdan Ekinalağan. Buralarda iyi ekin olur. Eskiden buralara yaylaya çıkanlar da olurdu.” diyor. “Gürleyik’e var mı?” diyorum. O “Var daha.” diyor. Biraz daha gidiyoruz. Araba düzlükte iyice rahatlıyor. Virajlar da yok artık. Vitesi üçe takıyorum. Artık kaldırdığımız toz bize yetişemiyor, fakat tozdan göz gözü görmediğini arabanın dikiz aynasında fark ediyorum. Arkamızda tam bir toz bulutu bırakıyoruz. Gittiğimiz yolun iki yanında biçim zamanı yaklaşmış buğdaylar başaklarını biraz eğmişler ve bereketlice duruyorlar. Biraz ileride birkaç yığın. Bunlar buğday da olabilir, arpa da... Arpalar biçilmiş. Çok tarla var burada. Çoğu düz. Kuzeyimizdeki pelit ve isirin koruluğunun altında eğimli, traktörün çalışamayacağı yerler de var. Oralar sürülmeye sürülmeye boz duruma gelmiş. İçlerinde de kabaran, dal budak salan birkaç bükten fırlamış ağaçlar.

Tarlalar üç beş dönümlük, parça parça… Buraların ormandan veya meradan açıldıkları izlenimi ağır basıyor. Yol, tam tarlaların orta yerinden geçiyor. Güneyde, tarlalar, düzlüğün başına kadar uzanıyor. İleride yolumuzun sol tarafında fiğ biçiyorlar. 

(...)

Çaycuma, Temmuz 2007, Seyfettin Ceylan